ممکن است اکنون با وضعی که در پایان دوره مدرنیته داریم، تفکر و وضع تاریخی ما جهت دیگری داشته باشد، اما بالاخره در دوره رنسانس مسائلی بوده و آن مسائل در عالم هنر منعکس شده و سعی شده با بازگشایی افق‎های نو، رویای عالم جدید در آثار هنری، نمایشی و ادبی به تصویر کشیده شود. بعدها عالم مدرن کمابیش طبق آن رویاها یا اتوپیای مدرن به تحقق رسیده است.

وقتی ما کلمه‌ای مثل “تطهیر” را به کار می‌بریم، گویا تطهیر نشان‌دهنده یک امر پسینی است. یعنی تطهیر ناظر بر این است که شما چیزی دارید که ناپاک و آلوده است و قرار است ادبیات آن امر ناپاک را در یک فرایند ثانوی تطهیر کند. تطهیر یا ناپاکی‌ها را پنهان می‌کند، یا اساساً آن‌ها را از بین می‌برد. پس تطهیر به معنای پاک شدن است و نه پاک بودن. این می‌تواند بحث ما را وارد یک چالشی کند و آن اینکه آیا اساساً ادبیات _به خصوص ادبیات داستانی_ امری پسینی است و یا امری است که ایجاد می‌کند؟

اشاره: با نزدیک شدن به جشنواره فیلم فجر و نیز برگزاری محافل «سینما انقلاب» و با توجه به اهمیت موضوع رویکرد انواع هنر خصوصا سینما نسبت به «عدالت»، سایت تحلیلی «رسانه انقلاب» بر آن شد تا این مساله مهم که دارای ابعاد مهم اجتماعی، سیاسی و فرهنگی است را به بحث و بررسی با صاحبان…

خیلی‌ها توجهشان به این بود که باعث خیلی از مشکلات این قشر فرودست، مثلاً سرمایه‌داری و طبقه بورژوازی است. این پایین‌تر است و آن بالاتر و آن حق این را خورده است. برخی‌ها خیلی تند و چپ و کمونیستی نوشتند که شاید بهترینشان در این رده «ماکسیم گورکی» باشد. خیلی‌ها هم ممکن است شعاری باشند که در زمانه ما از دست رفته‌اند. برخی ممکن است جنبه‌های اجتماعی را در نظر بگیرند و افرادی مثل بزرگ‌علوی و جلال و… باشند.